Jestem sobą, nie chorobą: Anoreksja i bulimia

Anoreksja i bulimia – jak bliscy mogą pomóc?

By Kampania Jestem sobą, nie chorobą 09:31

dr n. hum. Anna Mach

psycholog, psychoterapeutka

www.annamach.pl

Anoreksja i bulimia – jak bliscy mogą pomóc?

Zaburzenia odżywiania się to poważnezaburzenia emocjonalne, najczęściej o przewlekłym przebiegu, obciążone dużym ryzykiem śmierci – przede wszystkim z powodu wyniszczenia organizmu oraz dużego odsetka samobójstw. Podłoże tych zaburzeń jest bio-psycho-społeczne, to znaczy z jednej strony związane z podatnością biologiczną, a z drugiej strony z czynnikami osobowościowymii kulturowymi.

Głównym objawem anoreksji i bulimii jest specyficzny stosunek do jedzenia. Osoby chorującemiewają uporczywe myśli na temat jedzenia oraz konieczności uniknięciaprzytycia. Głęboko uwewnętrzniają przekaz kulturowy dotyczący szczupłości i szybko tracą kontrolę nad aktywnościami związanymi z zapobieganiem przybieraniu na wadze, takimi jak prowokowanie wymiotów czy ćwiczenia fizyczne. Są to często osoby niezwykle wrażliwe na krytykę, ale też uparte,przekonane o swojej racji; niezwykle utalentowane, ambitne, ale jednocześnie z bardzo kruchą samooceną.

Dlatego kluczem do zdrowienia w przypadku zaburzeń odżywianiasię jest skupienie się na emocjach i relacjach, a niekoniecznie tylko na jedzeniu i masie ciała.

Jak osoby bliskie mogą wspierać proces zdrowienia?

Początek zaburzeń odżywiania często przypada na okres dojrzewania i wczesną dorosłość.Z tego względu wsparcie rodziny oraz dobra współpraca rodzin ze specjalistamijest niezwykle ważna w powrocie do zdrowia.

Na podstawie własnych doświadczeń klinicznych, ale także historii spisanych przez rodziny, opracowałam najważniejsze wskazówki dla bliskich:

11. Nie obwiniaj się, że Twoje dziecko zachorowało. Przyczyny zaburzeń odżywiania są złożone. Jednak na etapie leczeniawiele zależy od Ciebie. Swoim zaangażowaniem możesz bardzo pomóc!

22. Staraj się słuchać uważnie, co mówi Twoje chorujące dziecko. Jeśli mówi, że źle się czuje, zapytaj, czego od Ciebie potrzebuje? Jeśli mówi, że nienawidzi swojego ciała – zapewne tak właśnie jest. Szczera rozmowa o tym, jak się czuje, w której przyjmiesz słowa dziecka i nie odrzucisz ich jako nieadekwatnych, może pomóc w zapanowaniu nad trudnymi emocjami oraz zbliżyć Was do siebie. To wzmocni motywację dziecka do podjęcia leczenia i wprowadzania zmian.

33. Twoje dziecko potrzebuje wrażliwegorodzica, który jednocześnie będzie pewny swojej roli i zapewnimu bezpieczeństwo. Jeśli BMI dziecka spada znacznie poniżej normy– nie wahaj się. Poszukaj ośrodka terapeutycznego albo zawieź dziecko do szpitala. Szpitalne procedurymogą wydawać się przerażające (np.karmienieprzez sondę), ale zdarza się, że w sytuacji zagrożenia życia nie ma innego wyjścia.

44. Zadbaj o relacje rodzinne. Zwróć uwagę na napięcia między rodzeństwem oraz w swoim małżeństwie. Może w rodzinie zdarzają się konflikty, które trudno rozwiązać? Może doświadczyliście trudnych sytuacji, takich jak żałoba, uzależnienie, depresja, przemoc, a teraz niełatwo o tym mówić? Zdrowienie dziecka w dużej mierze zależy od równowagi w całym systemie i otwartej rozmowy na trudne tematy.

55. Przygotuj sięna długi proces terapeutyczny. Zaburzenia odżywiania się najczęściej mają przewlekły przebieg, podobnie jak inne choroby cywilizacyjne. Poszukaj dobrego specjalisty psychiatry izaufanego psychoterapeuty. Bardzo pomocna może być też psychoterapia rodzinna.

66. Pomyśl o tym, czy czujesz się szczęśliwą i spełnioną osobą? A może też zmagasz się z problemami emocjonalnymi i czujesz się w tym osamotniona/osamotniony?Tak jak w samolocie, gdy brakuje tlenu, najpierw musisz sobie założyć maskę, a dopiero potem dziecku – podobnie, jeśli masz w rodzinie dziecko z zaburzeniami emocjonalnymi, spróbuj zacząć od zapewnienia równowagi sobie. Poszukaj wsparcia, porozmawiaj z kimś. Powodzenia!

Bibliografia:

11. Brisman J (2013). Gdy pomoc boli. Rodzina i inne znaczące osoby w leczeniu zaburzeń odżywiania się. W: Maine M., McGilley BH, Bunnell DW.Leczenie zaburzeń odżywiania. Pomost między nauką a praktyką. Elsevier Urban & Partner, Wrocław, 363–376.

22. Józefik B (2008). Koncepcja przywiązania a zaburzenia odżywiania się. Teoria i empiria. Psychiatria Polska. 42 (2), 157–166.

33. Munn R, Smeltzer D i T, Westin K (2013). Najbardziej bolesne doświadczenia związane z przepaścią między nauką a kliniką. Leczenie zaburzeń odżywiania się w perspektywie rodziny. W: Maine M., McGilley BH, Bunnell DW. Leczenie zaburzeń odżywiania. Pomost między nauką a praktyką. Elsevier Urban & Partner, Wrocław, 377–395.

dr n. hum. Anna Mach – psycholog, psychoterapeutka, absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego oraz Uniwersytetu SWPS, w trakcie szkolenia w Instytucie Analizy Grupowej „Rasztów”. Członkini Polskiego Towarzystwa Psychologicznego. Doświadczenie zawodowe zdobywała m.in. na Oddziale Zaburzeń NerwicowychWojskowego Instytutu Medycznego w Warszawieoraz na Oddziale XI Rehabilitacji Psychiatrycznej Szpitala Nowowiejskiego w Warszawie. Prowadzi psychoterapię indywidualną, terapię par oraz terapię grupową, a także szkolenia i warsztaty psychoedukacyjne. Z osobami chorującymi na anoreksję i bulimię pracuje w Ośrodku Terapii Zaburzeń Odżywiania „Alira”. Więcej informacji: www.annamach.pl.